Και να, ξεπηδά η λασπωμένη μας αισιοδοξία…

Είναι που ξαπλώνει στις λάσπες ο στρατιώτης, για να πατήσει πάνω του και να περάσει η ηλικιωμένη γυναίκα; Είναι η ομόφωνη απόφαση από όλα τα ναυτεργατικά σωματεία και η πραγματοποίηση της απεργίας σε όλα τα λιμάνια της χώρας «για τον Αντώνη»;

γραφει η Ρούλα ΜΠΑΝΑΚΟΥ

Είναι που  σήμερα, όπως διαβάζουμε στον τοπικό Τύπο, πέθανε, μετά από 16 χρόνια πάλης με τα πολλαπλά προβλήματα υγείας που της προκάλεσαν τα εγκαύματα στην πολύνεκρη φωτιά της Ηλείας, η πολυεγκαυματίας γυναίκα; Από μόνο του αυτό, μόνο θλίψη προκαλεί. Δεκαέξι χρόνια πάλευε σαν πολυεγκαυματίας.

Τι είναι όμως αυτό που, ενώ από τη μία, βλέποντας και τους σημερινούς νεκρούς και τον Θεσσαλικό κάμπο που τρέφει τη μισή Ελλάδα, βουτηγμένο στις λάσπες, μας πιάνει θλίψη και οργή, από την άλλη βλέποντας όσους παλεύουν να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο μέσα σε αντίξοες και επικίνδυνες όχι μόνο υγειονομικά συνθήκες,  μας διαπερνά μια αίσθηση αισιοδοξίας;

Είναι αυτή η εθνική οδός που θαμμένη κάτω από τα λασπόνερα έκοψε την Ελλάδα στα δύο και μας θύμισε την διπλή Ελλάδα; Τον βορρά και τον νότο; Την νησιωτική και ηπειρωτική Ελλάδα; Τα άγονα βουνά και τους εύφορους κάμπους; Την Ελλάδα της ανάπτυξης και την Ελλάδα της φτώχειας; Την Ελλάδα της παρακμής και την Ελλάδα που αντιστέκεται;

Ίσως όλα μαζί και συνάμα την διπλή όψη όλων εμάς. Για μια χώρα μιλάμε αλλά δεν είναι ίδια η Ελλάδα παντού, ούτε είναι το ίδιο να ζεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, ούτε ίδιοι οι κάτοικοί της. Άλλο να ζει κανείς σε ένα ορεινό χωριό ή ένα ακριτικό νησί, άλλο σε έναν εύφορο κάμπο, άλλο σε μια φτωχική κωμόπολη, άλλο σε μια μεγάλη πόλη.

Άλλα έργα έγιναν σε κάποιες περιοχές της ώρας και λιγότερα ή καθόλου σε άλλες. Και ήρθε μια πλημμύρα και τα ισοπέδωσε όλα και μέσα σε όλες τις καταστροφές έκοψε και την Ελλάδα στα δύο με ότι αυτό σημαίνει για τις μεταφορές και την οικονομία.

Κι έρχονται κάποιοι στρατιώτες και πέφτουν στη λάσπη για να γίνουν γέφυρα σωτηρίας για ανήμπορους ανθρώπους. «Πάτα πάνω μου να περάσεις» τους λένε. «Πάτα πάνω μου για να βγεις από το τρένο» προέτρεπε ένα άλλο νέο παιδί στην τραγωδία των Τεμπών.

Αυτούς τους ανθρώπους ανέδειξε και αυτή η τραγωδία και από αυτούς προέρχεται η όποια δική μας αισιοδοξία μέσα στη θλιβερή καταστροφή. Από ένα «πάτα πάνω μου» που τόσο λείπει στις μέρες μας. Από «πατάμε πάνω στους άλλους» για τους δικούς μας σκοπούς, είμαστε πλήρης και ζούμε τα αποτελέσματα τέτοιων νοοτροπιών.

Από ιλουστρασιόν εμφανίσεις διάφορων που ευαγγελίζονται παραδείσους και μετατρέπονται σε κόλαση, πάλι χορτάσαμε. Αυτά τα λασπωμένα, τα ανώνυμα παιδιά, που πρόθυμα γίνονται χαλί ή σκαλοπάτι για να περάσουν ή να ανέβουν οι άλλοι, είναι που μας λείπουν. Από  αυτή την «απεργία για τον Αντώνη» που δεν είναι ναυτικός, που δεν θα έχει κανένα όφελος από καμία ικανοποίηση οποιουδήποτε αιτήματος των απεργών αλλά που η απεργία έγινε για τον Αντώνη. Τον απλό επιβάτη, το θύμα μιας κοινωνίας που μέσα της υποθάλπει τον ρατσισμό και την απανθρωπιά.

Σαν να διάλεξε τον καιρό η γυναίκα αυτή από την Ηλεία να φύγει σήμερα που μετράμε κι άλλους νεκρούς. Σαν να είναι επιτακτική ανάγκη να κλείσει ο κύκλος των νεκρών από αδέξιες πολιτικές, αστοχίες έργων, έλλειψη ενδιαφέροντος και πολιτικής για τον ίδιο τον άνθρωπο, τις ανάγκες του και την προστασία της ζωής του. Σαν η θαμμένη στη λάσπη εθνική οδός να μας λέει πως δεν υπάρχουν Βόρειοι-Νότιοι. Μια χώρα είμαστε όλοι, μια Ελλάδα που δεν έχουμε δικαίωμα να την βλέπουμε τμηματικά ούτε ως προς την ανάπτυξη και τα έργα που γίνονται σε κάθε περιοχή, ούτε ως προς την ποιότητα της ζωής των κατοίκων της, ανεξάρτητα από ποια περιοχή μένουν.

Όπως μας νοιάζει και το τελευταίο χιλιοστό της εδαφικής της ακεραιότητας σε κάθε βραχονησίδα έτσι πρέπει να μας νοιάζει και η ισότιμη ανάπτυξή της. Κι αφού πολλοί και πολλά απέτυχαν μέχρι σήμερα, ας αναζητήσουμε αυτούς που μπορούν. Μέσα στην κοινωνία μας κάποια λασπωμένα παιδιά απέδειξαν πως επειδή θέλουν, μπορούν.