Αλφρεντ Χίτσκοκ: Το σύμπαν του μετρ του σασπένς

“Σκηνοθέτησε τους φόνους σαν ερωτικές σκηνές. Σκηνοθέτησε τις ερωτικές σκηνές σαν φόνους”. Σαν σήμερα, στις 29 Απριλίου του 1980, φεύγει από την ζωή ο πρωτοπόρος Άγγλος σκηνοθέτης, Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Σαράντα τέσσερα  χρόνια πέρασαν από όταν άφησε την τελευταία του πνοή στην οικεία του στο Λος Άντζελες, ο ιδιοφυής σκηνοθέτης και παραγωγός των ταινιών θρίλερ και μυστηρίου που άφησαν εποχή, Αλφρεντ Χίτσκοκ.

Το κινηματογραφικό έργο του μεγάλου δημιουργού έχει χαράξει την δική του πορεία, με ταινίες-παρακαταθήκες όπως το “Ψυχώ” (1960) και τα “Πουλιά” (1963) να έχουν κατακτήσει την δική τους θέση στον ρου της ιστορίας της 7ης τέχνης.

Γράφει γι’ αυτόν ο Φρανσουά Τριφό, μετά τη συνέντευξη που έδωσε ο μετρ του τρόμου στον νεαρό ακόμη τότε Γάλλο σκηνοθέτη το 1962, στο στούντιο της Universal: “Επειδή ασκεί τόσο απόλυτο έλεγχο σε όλα τα στοιχεία των ταινιών του και αποτυπώνει τις προσωπικές του ιδέες σε κάθε στάδιό της, ο Χίτσκοκ έχει το δικό του μοναδικό, διακριτικό ύφος. Είναι αναμφίβολα ένας από τους λίγους σκηνοθέτες του οποίου η σκηνοθετική υπογραφή μπορεί να φανεί, στο πρώτο πλάνο μιας ταινίας“

Το μονοπάτι μιας χρυσής καριέρας

Γεννημένος το 1899 στο Ιστ Εντ του Λονδίνου, φοίτησε αρχικά σε μία τεχνική σχολή και στη συνέχεια αποφάσισε να παρακολουθήσει μαθήματα στη σχολή Καλών Τεχνών στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου.

Η πρώτη του φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη, ήταν στην ταινία “Always Tell Your Wife“. Ο σκηνοθέτης της ταινίας αρρώστησε και ζητήθηκε από τον Χίτσκοκ να τον αντικαταστήσει για να ολοκληρωθεί η ταινία. Οι παραγωγοί εντυπωσιάστηκαν από το αποτέλεσμα και του αναθέσαν να γυρίσει την πρώτη του, ουσιαστικά, ταινία, που ήταν ο “Αριθμός 13“.

Το ξεκίνημα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον βρίσκει να εγκαταλείπει την Αγγλία για τις ΗΠΑ και συγκεκριμένα επισκέπτεται το Χόλυγουντ, χωρίς ωστόσο να χαίρει της εκτίμησης που περίμενε από τους παραγωγούς. Τελικά, ο μεγαλο-παραγωγός Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ, του προσφέρει ένα επταετές συμβόλαιο, αναθέτοντας του αρχικά μια ταινία για τον Τιτανικό, σχέδιο που τελικά απορρίφθηκε και κάπως έτσι του ανέθεσε τελικά την ταινία που έμελλε να αποτελέσει το ορόσημο για το ξεκίνημα μιας μεγάλης καριέρας, τη “Ρεβέκκα“.

Η “Ρεβέκκα” κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας, και ο Χίτσκοκ ξεκινά να σκηνοθετεί ασταμάτητα μέχρι και το 1960 όταν η ταινία “Ψύχω” βγαίνει στις αίθουσες. Μέχρι τότε έχουν κυκλοφορήσει 24 ταινίες του, μεταξύ των οποίων οι μεγαλειώδεις ταινίες “Υποψίες” (Suspicion, 1941), Το Χέρι που Σκοτώνει / Στη Σκιά της Αμφιβολίας (Shadow Of A Doubt, 1943) Υπόθεση Νοτόριους (Notorious, 1946), Σιωπηλός Μάρτυς (Rear Window, 1954), Δεσμώτης του Ιλίγγου (Vertigo, 1958), Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων (North by Northwest, 1959).

Η ταινία που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ

Η τελευταία ταινία που δούλευε από το 1977 έως το θάνατό του, είχε τίτλο “The Short Night“ μια ταινία που τελικά δεν ευδοκίμησε πότε και της οποίας την σύλληψη και ιδέα ο Χίτσκοκ είχε ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 60′. Πολλοί ισχυρίζονται ότι για το συγκεκριμένο φιλμ, ο σκηνοθέτης είχε πολλές διαφωνίες και εντάσεις με την παραγωγή, οι οποίες μάλιστα στην πλειοψηφία είχαν να κάνουν με μια σκηνή βιασμού την οποία ο Χίτσκοκ ήθελε να γυρίσει με τρόπο ώστε να φαίνεται όσο πιο ρεαλιστική γίνεται, γεγονός που στην παραγωγή δεν άρεσε ιδιαίτερα.

Τελικά, όταν ο Χίτσκοκ έπεισε σεναριογράφους και παραγωγούς ώστε να γυρίσει την ταινία ακριβώς όπως ήθελε, ήρθαν στην επιφάνεια σοβαρά προβλήματα της υγείας του. Για τον 80χρονο τότε Χίτσκοκ, έμοιαζε αδύνατο να συνεχίσει να σκηνοθετεί. Η ταινία ακυρώθηκε οριστικά το 1979 λόγω της αδυναμίας του να την γυρίσει και το 1980 ο Χίτσκοκ πέθανε με ένα τεράστιο απωθημένο.

Fun Facts

– Ο Χίτσκοκ δήλωνε ότι η αγαπημένη του ταινία ήταν Το Χέρι που Σκοτώνει (Shadow of a Doubt) και ότι ο Λουίς Μπουνιουέλ ήταν ο καλύτερος σκηνοθέτης όλων των εποχών.

– Είχε αδυναμία στις ξανθές πρωταγωνίστριες.

– Σε όλες σχεδόν τις ταινίες του Χίτσκοκ, η εμφάνιση που κάνει ο ίδιος ο Χίτσκοκ σε ρόλους κομπάρσου (cameo appearence =σύντομο πέρασμα).

– Προτάθηκε πέντε φορές για Όσκαρ σκηνοθεσίας, το 1941 (Ρεβέκκα), το 1945 (Στον ίσκιο του θανάτου / Ναυαγοί) το 1946 (Νύχτα Αγωνίας), το 1955 (Σιωπηλός Μάρτυς) και το 1961 (Ψυχώ), αλλά δεν το κέρδισε ποτέ.